– Pójdziemy na spacer? Muszę się wygadać.
– Masz czas na dłuższą rozmowę czy zadzwonić później?
– Może pójdziemy na kawę? Muszę ci coś opowiedzieć.
– Usiądź, mam czas. Co u ciebie?
– Zaparzę herbatę. Przy herbacie lepiej się rozmawia.
– Powiedz, co cię tak dręczy.
Porozmawiajmy
Jeśli w ostatnim czasie zdarzyło ci się usłyszeć lub powiedzieć coś podobnego, to wspaniale. Rozmowy są niezwykle ważne i potrzebne.
Każdy człowiek, którego spotykasz, wie to, czego Ty nie wiesz
To zdanie, przeczytane gdzieś w internecie, podsunęło mi dwie myśli.
Pierwsza myśl – oznacza to, że każdy człowiek jest kopalnią wiedzy na tematy, z którymi Ty być może nigdy nie miałeś okazji się zetknąć. Mogą to być specjalistyczne informacje z konkretnej dziedziny, może sprawdzony sposób na opanowanie stresu albo sekretne kuchenne triki przekazane przez babcię. Niezależnie od rodzaju wiedzy pewne jest to, że od każdego (bez wyjątku) można się czegoś nowego dowiedzieć i nauczyć.
Druga myśl: za każdym człowiekiem kryje się nie tylko cała jego skomplikowana, niepowtarzalna i (zawsze!) ciekawa historia, która ukształtowała jego myślenie o świecie, ale też wszystkie wnioski, które wyciągnął ze swoich przeżyć i interakcji z innymi. Splot życiowych zdarzeń i osobistych spostrzeżeń z nimi związanych tworzą doświadczenie: niezastąpione źródło inspiracji, z którego możemy korzystać, unikając w ten sposób popełnienia niektórych błędów. Jeśli tylko zechcemy.
Zrozumienie
To, że kształtują nas inne sytuacje życiowe, teksty kultury, że wychowywaliśmy się w różnych rodzinach i środowiskach, może utrudniać wzajemne zrozumienie w wielu kwestiach.
Każdy z nas zupełnie inaczej postrzega rzeczywistość, dlatego rozmawianie i dzielenie się swoimi spostrzeżeniami jest niezbędne. Poznanie czyjejś historii i punktu widzenia zazwyczaj wiele wyjaśnia – zachowanie, które bez kontekstu wydaje się bezsensowne, głupie, niezrozumiałe, po rozmowie może okazać się logicznym ciągiem przyczynowo-skutkowym.
„Co dwie głowy, to nie jedna”
Tak głosi stare przysłowie. I to prawda – będąc w trudnej sytuacji, trudno jest spojrzeć na problem z dystansu. Osoba trzecia patrzy na nią z boku, więcej widzi i może ją trzeźwiej ocenić.
Ale warto mówić, nawet jeśli wiesz, że powiedzenie o problemie go nie rozwiąże, a rozmówca nie jest w stanie Ci pomóc.
Bo jest jeszcze jeden powód, dla którego rozmowy są ważne. A nawet bardzo ważne.
Łagodzi podrażnienia, przywraca poczucie komfortu
Jeśli kiedyś przyśnił Ci się koszmar, który po opowiedzeniu tracił przerażający wydźwięk, na pewno wiesz, o czym mówię. Wszystko, co się dzieje w głowie jest sto razy bardziej straszne, gdy w niej zostaje. Obawy i niepokoje wypowiedziane na głos brzmią zupełnie inaczej niż wtedy, gdy je sobie myślimy. (Najczęściej mniej strasznie.) Dodatkowo, aby o nich powiedzieć, jesteśmy zmuszeni do ich sformułowania, dokładnego nazwania. Już samo to nazwanie może nam bardzo pomóc.
Rozmowa jest potrzebna i ważna w każdych okolicznościach, ale w tych gorszych szczególnie. Gdy myśli dręczą i nie dają spać, wyrzucenie ich z siebie daje wielką ulgę – jest jak zdjęcie ciężkiego plecaka po wielokilometrowej wędrówce.
Nie da się jednak ukryć, że aby rozmowa przyniosła prawdziwą ulgę, niezbędny jest odpowiedni rozmówca. Taki, który potrafi słuchać, taktownie oceniać i sugerować rozwiązania, a nie je nakazywać. Jeśli jednak czujesz, że nie znasz nikogo odpowiedniego do podzielenia się myślami na jakiś temat, możesz spróbować pisania w pamiętniku. Rozmowa z samym sobą też czasem pomaga.
Emocjonalna tarcza antykryzysowa
Wartościowe rozmowy zostają w pamięci i mają wpływ na myślenie, zachowanie długo po ich przeprowadzeniu. Sprawiają, że zyskujemy nowy punkt widzenia, a to z kolei ułatwia przejście kolejnych kryzysów, które wcześniej czy później się pojawią.
Zostawanie samemu ze swoimi obawami nie jest dobre. Niewypowiedziane wraz z upływem czasu będą rosły. Mówienie o nich jest bardzo trudne, ale bardzo potrzebne.
Na tej myśli chcę zakończyć.
Rozmawiajmy.
_____
Tekst zainspirowany obrazkiem z Wycinków w termosie oraz rozmową z M. – dziękuję ❤
